مبانی فقهی حقوق تربیتی – آموزشی کودکان در فقه

هدایت فرایند تربیت وآموزش، ضرورتی است که دانش‌هایی چند، برای پاسخ‌گویی بدان به کار گرفته‌شده‌اند؛ اما در این میان، دانشی که باعث حجیت گزاره‌های تأثیرگذار بر فرایند تربیت است، دانش اصیل و پویای «فقه» است. پژوهش حاضر به مطالعه و بررسی مبانی فقهی حقوق تربیتی – آموزشی کودکان در فقه -پرداخته است و درصدد پاسخ به این سؤالات است که : حقوق تربیتی آموزشی کودکان در فقه امامیه بر چه مبانی فقهی استوار است؟ روش های تربیتی آموزشی کودکان در فقه امامیه کدام است؟ آیا تنبیه بدنی کودک در راستای تربیت و آموزش وی از دیدگاه فقه امامیه جایز است ؟ مسئولیت ناشی از انجام روش های تربیتی و آموزشی کواکان که منجر به آسیب دیدگی جسمی و روانی کودکان می شود به چه صورت است؟ نتایج پژوهش نشان داد در منابع فقهی به تربیت اعتقادی و تربیت اخلاقی فرزندان و وظایف والدین در این ساحات توجه شده است .بدین صورت که صیانت فرزند از آنچه موجب فساد اخلاق و عقیده اش می شود، واجب است و باید نسبت به جلوگیری از فروافتادن فرزند در ورطه خسران، فساد و معاصی مواظبت نمود و وی را از گناهان منع کرد و به اخلاق و آداب نیکو عادت داد.